نمی دونم سریع گذشت، آهسته گذشت، اصلا گذشته یا نه؛ در توهم گذشتنم.
می گم گذشت اما نمی گم تموم شد چون هنوز مونده. سه سالش رفته یک سال دیگه مونده و بعد دوباره یه شروع تازه و لحظه شماری برای گذشتن اون.
نمی دونم کی می خواد لحظه ای بیاد که دلم بخواد بمونه و نگذره. دلم بخواد توی اون لحظه غرق بشم و با زمان یکی بشم.
کی و کجاست آن لحظه ماندگار؟؟؟
مردها هرچقدر هم که شریف، بزرگوار و انسان باشن؛ آخرش مردن و نمی تونن دست از غریزه های مردانه شون بردارن.
بنظر من افتخار کردن یا سرزنش کردن بابت چیزی که در بدست آوردنش هیچ نقشی نداشتی مسخره س. مثلا تبریک برای روز زن یا روز مرد، جنسیت چیزی نیست که انسان انتخاب کرده باشه زحمتی برای بدست آوردنش کشیده باشه، یک موهبت صرفا اجباریست.
ولی هرچی بخوای واسه مردی شریف و بزرگوار و انسان این را توضیح بدی آخرش مرده و غریزه برتری جوییش نمی ذاره بفهمه.
البته این فقط یه جنبه از هزاران جنبه این قانون بود.